VATANAK2011
សរសេរឡើងវិញ ថ្ងៃ១១ ខែកក្កដា ឆ្នាំ ២០២៤
(ថ្ងៃទី 13 ខែតុលា ឆ្នាំ 2018 ជាសំណេរដំបូង)
សរសេរដោយលោក វង សេរីវឌ្ឍនៈ
តាំងពីកើតមក ខ្ញុំមិនបានឃើញមុខតារបស់ខ្ញុំទេ។
ខ្ញុំបានសាកសួរលោកយាយ និង ម្តាយរបស់ខ្ញុំដើម្បី រកមូលហេតុដែលតាខ្ញុំស្លាប់កាលសម័យប៉ុលពត។ លោកតារបស់ខ្ញុំបានស្លាប់ដោយសារគាត់ប្រថុយជីវិតទៅស្ទូចត្រី ចិញ្ចឹមលោកយាយខ្ញុំ និងកូនៗរបស់គាត់។
រឿងរ៉ាវដ៏អាក្រក់ត្រូវបានប្រាប់អំពីរបបខ្មែរក្រហមដ៏សែនឃោរឃៅ លោកយាយលោកតា អ៊ុំពូមីងដែលរស់រានមានជីវិតពីរបបនេះភាគច្រើនគឺមិនចង់រំលឹកវានោះទេ ព្រោះវាធ្វើឱ្យទឹកភ្នែកពួកគាត់ស្រក់ និងការឈឺចាប់អាចងើបឡើងវិញ។
របបខ្មែរក្រហមចាប់ផ្តើមឆ្នាំ១៩៧៥ ដល់ ឆ្នាំ១៩៧៩។ សម្រាប់ប្រជាជនកម្ពុជា ៣ឆ្នាំ ៨ខែ និង២០ថ្ងៃ ត្រូវបានកត់ត្រាទុកក្នុងចិត្តរបស់ពួកគាត់ជារៀងរហូត។ នៅពេលអ្នកនិយាយជាមួយអ្នករស់រានមានជីវិតពីខ្មែរក្រហមអំពីរយៈពេលនោះ ពួកគេយល់យ៉ាងច្បាស់។ ជាងមួយភាគបីនៃចំនួនប្រជាជនត្រូវបានសម្លាប់យ៉ាងឃោរឃៅ។
របបនេះបានព្យាយាមកម្ទេចរដ្ឋាភិបាលជំនាន់នោះ និងតាមសម្លាប់ប្រជាជនដែលរស់នៅដោយទ្រព្យសម្បត្តិ អ្នកមានការអប់រំ និងឥស្សរជនទាំងអស់។ ពួកគេត្រូវបានគេតាមប្រមាញ់ ហើយពួកភាគច្រើនត្រូវបាន ខ្មែរក្រហមដាក់ឈ្មោះថាជាពួក ៧៥។ ក្រុមមនុស្សទីមួយដែលមកពីទីក្រុងគឺត្រូវងាយនឹងត្រូវប្រហារជីវិតមុនគេ។ ក្រុមទី ២ គឺថ្នាក់ដឹកនាំ មេឃុំ មេភូមិតាមជនបទ មន្ត្រីមកពីសហគមន៍ជនបទផ្សេងៗ។ ម្តាយរបស់ខ្ញុំដែលមានអាយុប្រហែល 16 ឆ្នាំកាលនោះ គឺនៅក្នុងបញ្ជីនៃក្រុមទីពីរ។ ជាសំណាងល្អ ក្រុមទីពីរប៊ិះតែត្រូវបានកម្ទេចចោល ប្រសិនបើរបបនេះមិនត្រូវបានបញ្ឈប់ទាន់ពេលវេលា ដោយ កងទ័ពរំដោះ ៧ មករានោះទេ។
គន្លឹះទាំង ៣ ដើម្បី ការរីកចម្រើន
អ្នកដែលរបបខ្មែរក្រហមមិនសូវសម្លាប់នោះ គឺកសិករ អ្នកមិនបានទទួលបានការអប់រំ និងប្រជាជនថ្នាក់ទាប។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេនៅតែត្រូវបានយកទៅសម្លាប់ ឬធ្វើទារុណកម្មយ៉ាងឃោរឃៅ ប្រសិនបើរកឃើញថាខ្ជិល និងមិនធ្វើអ្វីសោះ។
បើតាមយាយ និង ម្តាយខ្ញុំប្រាប់នោះ គឺប្រហែលក្នុង ឆ្នាំ 1977 ។ ជីតារបស់ខ្ញុំបានធ្វើការយ៉ាងលំបាកនៅក្នុងស្រែ។ ពេលនោះគាត់បានសម្រេចចិត្តទៅរកត្រីដើម្បីរកអាហារបន្ថែម។ ការប្រថុយចេញទៅរកអាហារ សម័យនោះ វាជាមូលហេតុចម្បងមួយដែលរបបនេះងាយរកឃើញ ចាប់បាន និងយកទៅសម្លាប់។ ប្រជាជនសម័យនោះធ្វើការយ៉ាងលំបាក ប៉ុន្តែបានទទួលអាហារតិចតួចប៉ុណ្ណោះ។ លោកតាខ្ញុំ និងមិត្តភ័ក្តិគាត់ត្រូវបានគេចាប់ដោយសារចេញទៅរកត្រី ហើយគេចោទថាមិនបានធ្វើការនៅល្ងាចនោះ។ ពួកគេទាំងពីរត្រូវបានគេចោទថាខ្ជិលមិនធ្វើការ។ មិត្តគាត់ម្នាក់នោះត្រូវបានប្រហារជីវិតយ៉ាងសាហាវ ចំណែកលោកតាខ្ញុំត្រូវរងទារុណកម្មយ៉ាងសាហាវផងដែរ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ការធ្វើទារុណកម្មមកលើជីតារបស់ខ្ញុំគឺអាក្រក់ណាស់ ដែលគាត់ស្ទើរតែស្លាប់ភ្លាមៗបន្ទាប់ពីការដោះលែង។
គាត់មិនអាចដើរត្រឡប់ទៅភូមិរបស់គាត់បានទេ ដោយសារតែរបួសពីការធ្វើទារុណកម្ម។ មានគេប្រទះឃើញគាត់នៅតាមផ្លូវ ហើយនាំគាត់ជិះរទេះគោ។ គាត់ត្រូវបានគេទម្លាក់ចោលនៅក្នុងវត្តមួយដែលមានគ្រូពេទ្យគ្មានបទពិសោធន៍ប្រចាំការនៅទីនោះ។
ជីដូន និងម្តាយរបស់ខ្ញុំបានរំលឹកថា ពួកគេត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យមកសួរសុខទុក្ខលោកតាខ្ញុំដែលឈឺ និងរងរបួស។ ការមកលេងនេះមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតិបានគ្រប់គ្រាន់នោះទេ។ នោះជាលើកចុងក្រោយដែលពួកគេបានឃើញគាត់។ ម្តាយខ្ញុំក៏នឹកឃើញដែរថា គេយកតែស្លឹកធម្មជាតិ ចិញ្ច្រាំវាមកស្ងោរធ្វើជាថ្នាំព្យាបាលអ្នកឈឺ និងអ្នករបួសពីសមរភូមិ។
របបនេះបានបំបែកសមាជិកគ្រួសារ ជាពិសេសអ្នកដែលអាចធ្វើការ (មានប្រយោជន៍) និងអ្នកដែលមិនអាចធ្វើការ (គ្មានប្រយោជន៍ ,)។ ចាប់តាំងពីការមកលេងលើកចុងក្រោយមក យាយរបស់ខ្ញុំ និងគ្រប់គ្នាលែងបានមើលឃើញក្រសែភ្នែកដ៏អស់សង្ឃឹមរបស់លោកតាខ្ញុំទៀតហើយ។
រហូតដល់៨ខែក្រោយមកដែលយាយខ្ញុំ និងម្តាយខ្ញុំបានរកឃើញថាជីតាខ្ញុំបានស្លាប់ដោយសារទារុណកម្មដ៏ឃោរឃៅ។ គេបានប្រាប់ថា គាត់បានស្លាប់តែ៧ថ្ងៃក្រោយមក បន្ទាប់ពីពួកគេបានទៅលេងគាត់លើកចុងក្រោយនៅវត្តនោះ។
ដោយការភ័យស្លន់ស្លោ រន្ធត់ និងអារម្មណ៍នៃការបែកបាក់ លោកយាយខ្ញុំ និងម្តាយរបស់ខ្ញុំ រួមជាមួយនឹងពូ និងមីងរបស់ខ្ញុំទាំងអស់ បានប្រញាប់ប្រញាល់ទៅកាន់ទីធ្លាផ្នូរដើម្បីស្វែងរកគាត់។ ពួកគេបានជីកផ្នូរគ្រប់ៗគ្នា ដោយញើសហូរ ពេញដោយទុក្ខព្រួយ និងការឈឺចាប់។ រាល់ការជីកកកាយស្វែងរកឆ្អឹងគឺឥតប្រយោជន៍។ បន្ទាប់ពីការជីកកកាយសាកសពចំនួន 100 ការប៉ុនប៉ងលើកទី 100 បាននាំឱ្យពួកគេស្វែងរកធាតុលោកតាខ្ញុំឃើញ។ ពួកគេបានដឹងថាគឺជាឆ្អឹងគាត់ដោយសារពួកគាត់ចំណាំក្រមា និងខ្នើយដែលជារបស់គ្រួសារ។ លោកយាយ និងគ្រួសារបានត្រឹមសម្រក់ទឹកភ្នែក ព្រោះឃើញតែលលាដ៍ក្បាលរបស់លោកតាខ្ញុំ។
បើគាត់រស់នៅឥឡូវនេះ ជីតាខ្ញុំអាយុ ៨៩ ឆ្នាំហើយ ព្រោះយាយខ្ញុំឥឡូវអាយុ ៨៨ ឆ្នាំហើយ។
តើយើងបានឃើញពីរបៀបដែលគាត់ស្រឡាញ់គ្រួសាររបស់គាត់ខ្លាំងប៉ុណ្ណា? ដែលគាត់មិនខ្វល់ពីជីវិតរបស់គាត់ សុខចិត្តប្រថុយចេញទៅរកត្រីអោយគ្រួសារហូប?
រឿងនេះវាបានរំឭកខ្ញុំ ពេលខ្ញុំចាប់ផ្តលើស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានលះបង់នៅលើឈើឆ្កាងសម្រាប់អំពើបាបរបស់ខ្ញុំ និងយើងទាំងអស់គ្នា។ មនុស្សពីជំនាន់ឪពុកម្តាយខ្ញុំនៅតែរស់នៅបៀមរបួស ការឈឺចាប់ និងការស្អប់។ ពួកគេត្រូវការការអភ័យទោស និងការព្យាបាល។ ការព្យាបាលពីអ្នកទាំងនោះអាចរកបាននៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ព្រះយេស៊ូវ។
ខ្ញុំពិតជាស្រលាញ់អ្នកទាំងអស់គ្នា អរគុណសម្រាប់ការចំណាយពេលអានសាច់រឿងនៃការស្លាប់របស់លោកតាខ្ញុំ។
ពីខ្ញុំ វឌ្ឍនៈ
ថ្ងៃទី 13 ខែតុលា ឆ្នាំ 2018
