ជីវិតគឺថ្លៃជាងទ្រព្យសម្បត្តិ

កាលពីមុន អោយតែមុនក្រោកពីដំណេក តែងតែមានអារម្មណ៍ថា ត្រូវក្រោកឡើងអោយលឿន ត្រូវតែចេញទៅកន្លែងណាមួយ ដូចជាសាលារៀន កន្លែងការងារ ឬ ទៅធ្វើនេះ ធ្វើនោះ ជួបអ្នកនេះ ឬ ជួបអ្នកនោះ។ ហើយបើសិន មិនក្រោកអោយបានពីព្រលឹមទេ ហាក់ដូចជា បាត់ឱកាស ឬ មានអារម្មណ៍ថាខ្ជះខ្ជាយពេលវេលា យ៉ាងម៉េច។

អ្វីៗទាំងអស់ ហាក់ដូចជាមានការប្រែប្រួលចាប់តាំងពីល្បឿននៃការឆ្លងជម្ងឺ Covid-19 កាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។ ជីវិតហាក់ដូចជា លែងសូវ មមាញឹកដូចមុន។

ជម្ងឺមួយនេះ ហាក់ដូចជាដាស់ស្មារតីរបស់ខ្ញុំ អោយរៀនចេះគិត ថាតើអ្វីទៅដែលសំខាន់ជាងគេ សម្រាប់ជីវិត។ នៅពេលដែលគិតដល់ចំណុចនេះ ខ្ញុំក៏មានសំនួរមួយទៀត។ តើ អោយជីវិត ធូស្រាលបានយ៉ាងម៉េច បើយើងមិនខំ មិនប្រឹង ?

សូមអោយខ្ញុំចែករំលែក ខគម្ពីររបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាមួយអ្នក។ នៅក្នុងខព្រះគម្ពីរនេះ ព្រះយេស៊ូ មានព្រះបន្ទូលជាប្រស្នាអំពី សេដ្ធីដ៏ឆោតល្ងង់ម្នាក់។

” បន្ទាប់មក ព្រះអង្គមានព្រះ‌បន្ទូលទៅបណ្ដា‌ជនថា៖ «ចូរប្រយ័ត្ន កុំលោភ‌លន់ចង់បានទ្រព្យ‌សម្បត្តិឲ្យសោះ។ ទោះបីមនុស្សមានសម្បត្តិបរិបូណ៌យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ជីវិតគេមិនអាស្រ័យនៅលើទ្រព្យ‌សម្បត្តិឡើយ»។

ព្រះអង្គមានព្រះ‌បន្ទូលជាពាក្យប្រស្នាទៅគេថា៖ «មានបុរសម្នាក់ជាសេដ្ឋី ដីធ្លីរបស់គាត់បានផ្ដល់ភោគផលយ៉ាងបរិបូណ៌។ គាត់រិះគិតក្នុងចិត្តថា “ខ្ញុំគ្មានកន្លែងដាក់ភោគផលទាំងអស់របស់ខ្ញុំទេ តើខ្ញុំត្រូវធ្វើដូចម្ដេច?”។

គាត់គិតទៀតថា “ខ្ញុំត្រូវតែធ្វើយ៉ាងនេះ គឺរុះជង្រុកទាំងប៉ុន្មានរបស់ខ្ញុំចោល ហើយសង់ជង្រុកឲ្យធំៗជាង រួចខ្ញុំប្រមូលស្រូវ ព្រមទាំងភោគផលទាំងអស់មកដាក់ក្នុងជង្រុកថ្មីនោះ។

បន្ទាប់មក ខ្ញុំនឹងនិយាយប្រាប់ខ្លួនខ្ញុំថា ឱខ្ញុំអើយ! មានសម្បត្តិយ៉ាងច្រើនបរិបូណ៌ បម្រុងទុកចិញ្ចឹមជីវិតសម្រាប់ច្រើនឆ្នាំ ខ្ញុំត្រូវសម្រាក គិតតែស៊ីផឹកសប្បាយទៅ!”។

ប៉ុន្តែ ព្រះ‌ជាម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលទៅកាន់សេដ្ឋីនោះថាៈ“នែ៎ មនុស្សឆោតល្ងង់អើយ! យប់នេះ យើងនឹងផ្ដាច់ជីវិតអ្នកហើយ ដូច្នេះ ទ្រព្យ‌សម្បត្តិដែលអ្នកបានប្រមូលទុកសម្រាប់ខ្លួនអ្នក នឹងបានទៅជារបស់នរណាវិញ?”។

អ្នកណាប្រមូលទ្រព្យ‌សម្បត្តិទុកសម្រាប់តែខ្លួនឯង ហើយគ្មានសម្បត្តិសួគ៌នៅក្នុងខ្លួន អ្នកនោះប្រៀបបីដូចជាសេដ្ឋីនោះដែរ»។”

លូកា 12:15‭-‬21 គខប